کد مطلب:20224 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

آيا خودكشي در حال عدم سلامت و تعادل روحي قابل بخشش است؟

خودكشي يكي از گناهان كبيره است، البته به شرطي كه در حال اختيار باشد. اما كسي كه در حالت عدم تعادل روحي و عدم سلامت رواني دست به چنين كاري مي زند، در وضعيتي نيست كه بتوان او را مسئول افعال خويش دانست و در اين وضعيت مسلّماً خودكشي او هم گناه محسوب نمي گردد.

اين را بايد در انتها اضافه كنيم كه افسردگي ها به طور كلي الهام بخش خودكشي نيستند و نوعاً به جنون منتهي نمي گردند تا بگوييم اين گونه افراد اختيار از دست داده اند. شايان ذكر است كه امروزه سعي مي شود ريشه بسياري از ناهنجاري ها مثل خشم، غضب، حسد و خودكشي از زاوية ترشح فلان هورمون يا اختلال در كاركرد فلان غُدّه بررسي شود تا از اين راه قبح اين نوع مسائل از ميان رفته و اموري عادي تلقي گردند. در حالي كه اين يك مسئلة واضح است كه بروز هر حالتي در انسان (چه خوب و چه بد) در سيستم كنترل بدن و سيستم اعصاب او تأثير مي گذارد. بنابراين مسئله به اين صورت نيست كه ابتدا ترشح يك هورمون زياد شود و بعد حالت عصبانيت به انسان دست بدهد، بلكه ابتدا عامل خشم در روح انسان تأثير مي گذارد و سپس جسم تحت تأثير روح واكنش نشان مي دهد.

آنچه به عنوان قبح و حسن در اعمال مطرح مي شود، ناظر به جنبة روحي آن است نه جسمي، و چه بسا بعضي اعمال به واسطة اين كه تأثيرات نامطلوبي روي جسم مي گذارند مورد نكوهش شرع باشند.